De broers En-Ping (8) en Yun (6) hebben niet één, maar wel twee Opkikkerdagen meegemaakt! En-Ping en Yun zijn namelijk allebei langdurig ziek en konden daarom wel een dubbele Opkikker gebruiken. Beide broers zijn afgelopen jaar ook ambassadeurs van de stichting geworden en kregen daarom tijdens de Ambassadeursdagen de enige echte Opkikkermedaille opgespeld. Trots dat ze waren!

Na acht jaar konden Yvonne en Jeroen hun zoon En-ping eindelijk in hun armen sluiten. Hij was op dat moment 22 maanden oud. En-Ping is namelijk geboren in Taiwan en geadopteerd. Bij zijn broertje Yun – die in China geboren is - ging het gelukkig een stuk sneller. Twee jaar later, ook op een leeftijd van 22 maanden, was ook hij onderdeel van het gezin!

En-Ping en Yun zijn allebei langdurig ziek. Dit kwam echter voor hun ouders niet als een verrassing, ze hebben hier namelijk bewust voor gekozen. Moeder Yvonne vertelt: “We hebben er bewust voor gekozen om niet een gezond kind te adopteren, want die hebben in Taiwan en China ook goede kansen, terwijl dit voor kinderen met een aandoening een stuk minder het geval is.” Zodra Jeroen en Yvonne hoorden over de jongens, hebben ze En-Ping en Yun zo snel mogelijk naar Nederland gehaald!

En-Ping heeft de ziekte van Hirschsprung, hierdoor ontbreken er zenuwcellen in de binnenste kringspier. Zijn ziekte zorgt ervoor dat hij wel voelt dat hij moet poepen, maar hier vervolgens niks mee kan. Ondanks dat hij hier vlak na zijn geboorte aan is geopereerd, blijft hij last houden. De eerste zes jaar van zijn leven had hij heel veel klachten; ziekenhuisbezoeken en kijkoperaties waren aan de orde van de dag. Gelukkig is zijn ziekte nu rustig. Iedere ochtend worden zijn darmen doorgespoeld, wat eigenlijk gewoon een ‘normaal’ onderdeel van hun dagelijks leven is geworden.

Bij Yun gaat het momenteel helaas wat minder goed. Hoewel hij zelf vindt dat hij niet zoveel last van zijn ziekte heeft, leeft hij bijna in het ziekenhuis. Gelukkig vindt hij dit helemaal niet zo erg. Hij gaat gewoon huppelend de draaideur door naar binnen en komt er net zo huppelend weer uit. Wat hij het állerleukst vindt aan het ziekenhuis? De tosti’s! En dat je op het dak kan voetballen, is toch eigenlijk ook wel heel tof. Yun heeft caudaal regressie syndroom. Hierdoor mist hij een ruggenwervel en heeft hij een niet goed werkende blaas. Nu heeft hij een stoma, maar dat verloopt allemaal niet vlekkeloos. Het is een spannend moment voor de familie, want het kan zijn dat de behandeling van Yun helemaal opnieuw moet en hij dus weer geopereerd moet worden.

Hun eerste Opkikkerdag was vanwege En-Ping, die toen zelf pas vijf jaar oud was. Toch herinnert hij het zich nog heel goed: “Het allerleukste vond ik het om met de politie de boef te vangen. Als straf wilde ik de boef eigenlijk een schop onder zijn kont geven, maar ik heb hem uiteindelijk toch maar naar de gevangenis gestuurd.” Maar ook Yun kan zich de Opkikkerdagen nog goed herinneren: “De brandweer helpen vond ik echt super leuk. Ik mocht meerijden in de brandweerauto, mét sirene, en ik heb een hond uit de boom gered!”

Dat een Opkikkerdag voor het hele gezin is, bevestigt Yvonne vol enthousiasme. “Het is voor de kinderen natuurlijk onwijs leuk, maar ook wij hebben enorm gelachen. Iedereen doet het zo leuk en bij bijvoorbeeld het vangen van de boef worden er veel grapjes gemaakt die de kinderen niet door hebben, maar wij dan juist wel!”

Beide Opkikkerdagen hebben een grote indruk achtergelaten op het gezin. Wat moeder Yvonne erg bijgebleven is, zijn de aankomst en het vertrek. "De ontvangst kwam emotioneel gezien echt binnen; je ziet dat je kinderen gelijk beginnen te stralen. Ook bij het uitzwaaien hebben we echt zitten huilen in de auto. Gelukkig had ik een tissue in mijn zak zitten.” Hier waren ze de tweede keer meer op voorbereid. Van beide dagen heeft het gezin een enorme Opkikker gekregen!

De ziektes van En-Ping en Yun hebben veel impact op het dagelijks leven van het gezin. Ze hebben een enorm strak ritme, waar ze zich aan moeten houden. Als ze naar school moeten, staan ze al om half 7 op om te ontbijten. Vervolgens worden de darmen van En-Ping gespoeld, kleden ze zich aan en wordt Yun nog gekatheteriseerd. Wanneer er in dit ochtendritueel iets mis gaat, loopt meestal de rest van de dag anders. Vervolgens moet Yun – ook op school – om de twee uur worden gekatheteriseerd. Op maandag komt de kinderthuiszorg hiervoor langs, maar de rest van de week doen zijn ouders het zelf. Om de meeste zorg zelf te kunnen doen, zijn Yvonne en Jeroen beiden minder gaan werken.

“Niets gaat zoals het moet, maar alles gaat gelukkig wel met veel humor!”

Het meest opvallende aan het gezin is dat ze – ondanks dat ’s ochtends zo’n strak schema hebben - een chaotisch gezin zijn. Aldus moeder Yvonne: “Niets gaat zoals het moet, maar alles gaat gelukkig wel met veel humor!” Door de ziektes van En-Ping en Yun staan ze toch net wat anders in het leven: ze zijn echte levensgenieters geworden. De kleine dingen worden groot en ze proberen alles eruit te halen wat erin zit. Hun motto is dan ook ‘Een Kloosterman geeft nooit op!’. Ze laten zich niet kennen: ook al zit het niet altijd mee, er zijn altijd weer betere tijden!